poniedziałek, 31 sierpnia 2020

Stowarzyszenie leworęcznych Håkan Nesser



/CZARNA OWCA/

Skandynawskie kryminały, choć podbijają serca czytelników na całym świecie, mają jedną podstawową wadę - wszystkie wydają się być takie same. Podobnie jest w przypadku książki „Stowarzyszenie leworęcznych”, niemniej to naprawdę udana pozycja dla fanów tego typu powieści, wypełnionych po brzegi bohaterami. Zacznijmy może jednak od początku. O samej książce możemy przeczytać, że:

Marten Wincekelstroop i Rejmus Fiste to najlepsi przyjaciele. W pierwszej klasie szkoły podstawowej w małym miasteczku Oösterby zakładają Stowarzyszenie Leworęcznych. Ponad dwadzieścia lat później płonie doszczętnie stary pensjonat. Giną ludzie. Oba wydarzenia mają ze sobą jakiś związek, jednak nie przeżył nikt, kto mógłby wyjaśnić, co się stało. Prawie nikt.
Minęło już piętnaście lat od ukazania się ostatniej powieści z cyklu, którego bohaterem jest komisarz policji Van Vetereen. Ostatnia powieść z serii o komisarzu Gunnarze Barbarottim ukazała się sześć lat temu. W „Stowarzyszeniu leworęcznych” spotykają się po raz pierwszy. Ale czy ostatni?

Według mojej nieomylnej opinii, to kawał niezłego kryminału, z sentymentalną nutą, która niczym w „To” powraca do lat dzieciństwa. Dużo już było takich książek, wie o tym każdy zainteresowany ale dobre wykonanie gwarantuje świetną zabawę. I tyle. Polecam, naprawdę warto zapoznać się z tą publikacją. Rekomendacją może być też to, że sam autor to jeden z najpopularniejszych pisarzy w swoim kraju. Ma na koncie sporo wydanych dzieł, a część została sfilmowana.

Z zimnym sercem Caz Frear



/CZARNA OWCA/

Kolejny kryminał za mną., czy raczej thriller, jednak dla mnie nigdy nie była to osobna półka w bibliotece. Ta „faza” trwa już dłuższy czas i na szczęście nie trafiam na pozycje które by mnie w jakimś stopniu zawiodły. Może nie czytam samych arcydzieł, ale nie o to przecież chodzi. Kolejna pozycja na mojej liście to „Z zimnym sercem”.

O książce możemy przeczytać, że:
Po krótkim epizodzie w biurze burmistrza Cat Kinsella, posterunkowa z wydziału dochodzeniowo-śledczego, wraca do londyńskiej Policji Metropolitalnej. Wraz z partnerem Luigim Parnellem prowadzi śledztwo w sprawie młodej Australijki zamordowanej po powrocie z firmowego przyjęcia.
Dochodzenie naprowadza ich na Josepha Maddena, właściciela kawiarni znajdującej się niedaleko komendy. Madden upiera się, że jest niewinny. Twierdzi, że gdy doszło do morderstwa, był z żoną, Rachel. W rozmowie z policją Rachel nie potwierdza jego alibi, zarzekając się, że była w domu sama.
Kiedy zespół gromadzi dowody przeciwko Josephowi, Cat ma za zadanie rozwikłać zagadkę małżeństwa Maddensów. Kinsella wie, że jedno z nich kłamie. Czy uda się jej odkryć prawdę?

Pewnych rozwiązań zawartych w tej książce każdy wielbiciel tego typu literatury z miejsca się domyśli. Pewnie pisarze takich powieści mają tajny związek i rodzaj statusu który nakazuje używać określonych zwrotów akcji, jak to w kryminale. Jednak finał mnie pozytywnie zaskoczył i za to należy się uznanie dla pisarki. Tak że polecam.

Światło innych gwiazd Erika Swyler



/CZARNA OWCA/

Zawsze się boję sięgać po powieść pisarza, który jest bestsellerowym autorem „The New York Times”. Niezwykle rzadko można tutaj trafić na coś wartego uwagi, a przynajmniej ja nie mam aż tyle szczęścia. W tym przypadku powieść Eriki Swyler „Światło innych gwiazd” okazała się strzałem w dziesiątkę.

O książce możemy przeczytać, że:
Jest rok 1986, jedenastoletnia Nedda Papas, która mieszka przy Centrum Kosmicznym na Florydzie, marzy o zostaniu astronautką. Dziewczynka jest zapatrzona w ojca inżyniera, pochłoniętego obsesyjną pracą nad niebezpiecznym projektem. Mężczyzna tworzy wynalazek, który drastycznie zmienia strukturę czasu, a życie jego najbliższych pogrąża w chaosie. Nedda musi zmierzyć się z sekretami ojca i z konsekwencjami jego niebezpiecznych marzeń, odnajdując przy okazji niespodziewaną sojuszniczkę – swoją matkę, z którą nigdy wcześniej nie potrafiła się porozumieć. Dekady później Nedda spełnia swoje dziecięce marzenie i zostaje astronautką. Podczas misji jej załoga staje w obliczu kryzysu, który zagraża powodzeniu przedsięwzięcia oraz ich życiu. Nedda ma szansę znaleźć rozwiązanie, ale żeby to zrobić, musi pogodzić się ze swoją przeszłością i przyszłością.

Słowem podsumowania.
Może nie jest to taka bomba intelektualna, jak ją zachwalano w niektórych opiniach. Jednak  to nadal świetna powieść, którą absolutnie warto poznać. Dobrze napisana, dobrze pomyślana. Pozornie powieść w której chodzi o podbój kosmosu. Jednak jest to raczej powieść o ludziach i ich relacjach, oczekiwaniach względem siebie. Być może nie spełniła wszystkich moich oczekiwań, ale lektura dała mi sporo satysfakcji i polecam ją z czystym sercem.

Chemia śmierci Simon Beckett


/CZARNA OWCA/

Simon Beckett jest brytyjskim dziennikarzem i pisarzem. Zasłynął przede wszystkim jako autor cyklu książek kryminalnych, których bohaterem jest antropolog sądowy – David Hunter. I właśnie pierwszy tom tego cyklu mam przed sobą. Nosi on tytuł „Chemia śmierci”

O książce możemy przeczytać, że:
Minęły trzy lata, odkąd David Hunter, wybitny antropolog sądowy, przeprowadził się do prowincjonalnego miasteczka, uciekając przed londyńskim zgiełkiem, swoją pracą i tragedią życiową, która go spotkała.
Spokój w miasteczku i życiu Davida zostaje zaburzony, gdy pewnego dnia w okolicznym lesie zostają znalezione zwłoki kobiety. Hunter, w przeszłości specjalista od badania ludzkich szczątków, dziś niechętnie zgadza się na współpracę przy policyjnym śledztwie. Gdy jednak znika kolejna kobieta, doktor Hunter nie może już stać z boku. Sprawa dotyka go osobiście.
Wynaturzone, bestialskie metody zabójcy, miasteczko opętane nienawistną podejrzliwością – wokół gęstnieje mrok, a czas ucieka. David musi podążać szlakiem makabrycznych wskazówek aż do przerażającego finału.

Jak na małomiasteczkowy thriller przystało rzecz przypomina dzieła Kinga. Ale skrzyżowane z thrillerami jakich nie powstydziłby się rozmiłowany w makabrze Masterton. Czyta się to nadspodziewanie dobrze i cała intryga wciąga na tyle że ma się ochotę na więcej. I całkiem słusznie, bo jak wspominałem jest to pierwszy tom dłuższego cyklu.
Doceniam fakt, że autorowi udało się mnie zaskoczyć finałem, chociaż miałem swoje podejrzenia. Ostatnio o takie zaskoczenie trudno w tego typu książkach. Tym bardziej więc należy się cieszyć z książki takiej jak ta.

Rozmowy z seryjnymi morderczyniami. Królowe zbrodni Christopher Berry-Dee


/CZARNA OWCA/

Christopher Berry – Dee jest autorem książek, które przeczytałem w krótkim odcinku czasu. Autor jest kryminologiem i większość jego książek zajmuje się właśnie tą dziedziną. Mam już za sobą lekturę „Rozmowy z psychopatami”, „Rozmowy z seryjnymi mordercami”, a teraz przyszła pora na „Rozmowy z seryjnymi morderczyniami”.

O książce możemy przeczytać, że:
Morderczynie, zwłaszcza seryjne, są znane znacznie mniej niż seryjni mordercy. Z tego powodu nowe studium Christophera Berry’ego-Dee szokuje wyjątkowo. Autor pisze o takich zbrodniarkach jak „Lee” Wuornos, która zabijała przypadkowych mężczyzn, Beverley Allitt, morderczyni dzieci, czy Suzanne Basso, torturującej inne kobiety.
Niektóre morderczynie, na przykład Myra Hindley i Rosemary West, zabijały pod wpływem mężczyzn, a następnie okazywały mrożący krew w żyłach brak poczucia winy. Jednak autor analizuje również psychikę kobiet, które były także ofiarami. Serię zabójstw Aileen Wuornos można bezpośrednio przypisać jej traktowaniu przez mężczyzn.

Podsumowując. Nie są to – tak jak i w poprzednich pozycjach – rozmowy. Autor jedynie nawiązuje do korespondencji, rozmów ze zwyrodnialcami. Spodziewałem się książki w której będą swego rodzaju wywiady, w których  ci mordercy przedstawią swoje spojrzenie na zbrodnie których się dopuścili. Ale nie ma tego. Tak że – jak dla mnie – tytuł cokolwiek jest mylący. Poza tym jest to bardzo ciekawie opowiedziane historie zbrodni które wstrząsnęły wszystkimi, a w tym przypadku sprawcami są kobiety. Jak autor wyjaśnia kobieta rzadko jest seryjnym morderca, tym bardziej temat jest interesujący. Zbrodnia nie popłaca, a większość zbrodniarzy za swoje zbrodnie odpowiedziało z całą surowością prawa. Interesująca pozycja dla osób które ciekawią takie przypadki. Polecam uwadze cały „cykl”. Takim większym minusem jest nieznośna mania autora reklamowania swoich wydanych dzieł „w twardej oprawie”.

Mity wojny 1920 Sławomir Koper, Tymoteusz Pawłowski


/CZARNA OWCA/

Właśnie minęło 100 lat od najsłynniejszej wojny w dziejach Polski, według opinii wielu osób. Cud nad Wisłą, który zatrzymał czerwona nawałnicę… Ale jak w rzeczywistości to wyglądało i czy wszystko było tak oczywiste, jak można by przypuszczać? Jeśli chcecie poznać odpowiedzi na te i inne pytania, możecie sięgnąć po książkę „Mity wojny 1920”.

O książce możemy przeczytać, że:
Historia Polski obfituje w mity i legendy. Niektóre kontrowersyjne, niektóre mniej, ale wszystkie mocno zakorzenione w powszechnej świadomości. Powtarzane dziesiątki i setki razy manipulacje, wyolbrzymienia a czasem nawet kłamstwa, niejednokrotnie motywowane walką polityczną i ideologiczną, przez lata przenikały do podręczników. Nadszedł czas, by się z nimi rozprawić.
Sławomir Koper i Tymoteusz Pawłowski po raz kolejny przyglądają się największym mitom polskiej historiografii – tym razem związanym z wojną polsko-rosyjską i Bitwą Warszawską 1920 roku. Czy starcie pod Zadwórzem było polskimi Termopilami czy może raczej rzezią niewiniątek? Kto tak naprawdę był agresorem w trwającym przez trzy lata konflikcie? Czy Józef Piłsudski faktycznie planował podbić Ukrainę, Białoruś i Litwę? Kim byli w rzeczywistości generał Józef Haller i Roman Dmowski? I kto odpowiadał za zwycięstwo w Bitwie Warszawskiej?
W niemal trzydziestu fascynujących esejach autorzy obnażają największe przekłamania dotyczące konfliktu, który tuż po zakończeniu I wojny światowej znów zagroził polskiej niepodległości.


To dobra książka w swoim gatunku. Świetna wyprawa w przeszłość do pamiętnego roku. Pełna nieoczywistych faktów i informacji. Myślę, że każdy miłośnik historii znajdzie tutaj coś dla siebie. Zwłaszcza że rozdziały nie są zbytnio długie, a to znacząco wpływa na odbiór całości. Polecam zatem. A malkontentów nie słuchajcie. Każdy może zajrzeć i się przekonać czy książka jest tak zła, jak ją kreślą. A historie „coby było gdyby” uważałem zawsze za interesujące.

wtorek, 25 sierpnia 2020

Kajtek i Koko w kosmosie - 6- Dwór Apodyktusa Janusz Christa




/EGMONT POLSKA/
W kwietniu minęły 52 lata, od czasu kiedy to Kajtek i Koko zagościli na łamach”Głosu Wybrzeża”. Najdłuższy komiks polski, stawiany za wzór, a to za sprawą nowatorskiego, jak na tamte czasy przedstawienia niektórych przygód, w których przyszłość, przeszłość i teraźniejszość spotykały się ze sobą. Najsłynniejsza seria to ta dziejąca się w kosmosie. Komiks tak spodobał się czytelnikom, że autor Janusz Christa musiał ciągle wymyślać nowe przygody. Przede mną już szósty zbiorczy tom – noszący tytuł „”Dwór Apodyktusa”.

O komiksie możemy przeczytać, że:
Komiks Janusza Christy w fascynujący sposób opowiada o przygodach tytułowych bohaterów uczestniczących w eksperymencie profesora Kosmosika. Zwariowany naukowiec wysyła ich do gwiazdozbioru Oriona. W trakcie ekspedycji przyjaciele poznają mieszkańców odległych planet i ich zadziwiające zwyczaje, przeżywają niezwykłe i ryzykowne przygody, popadają w liczne tarapaty, ale zawsze pozostają pełnymi humoru i optymizmu chłopakami z Ziemi.



Zdążyłem się przyzwyczaić, że kolejne tomy zaczynają się dokładnie w tym samym miejscu w którym skończył się tom poprzedni. A więc nie mamy żadnego podsumowania tylko kontynuujemy swoją przygody. Uważam że to świetne rozwiązanie. A sama historia jest dokładnie taka sama jak poprzednie. Jest zabawnie, kolorowo, opowieść trzyma w napięciu, świat w którym aktualnie znajdują się nasi przyjaciele przedstawiony jest świetnie. Tylko czytać. Polecam zatem całą serię. W przygotowaniu tom siódmy.

Deadpool: Tajne Imperium Gerry Duggan, Matteo Lolli i inni...




/EGMONT POLSKA/
Tajne Imperium” to nowy, duży event od Marvela. Jak to podobne eventy, tak i ten został skrojony według tego samego schematu, co wszystkie poprzednie. Ma swoje trafne momenty, ale też i nie brak w nim sztampowych scen. Tym razem swoje trzy grosze wtrąci do tematu Deadpool.

O komiksie możemy przeczytać, że:
Dziesiąty tom przygód Deadpoola z serii wydawniczej Marvel NOW! 2.0. Podobnie jak cały świat, Wade Wilson bezgranicznie ufa Kapitanowi Ameryce, ale jego wiara już niedługo zostanie poddana próbie. Na skutek manipulacji Kosmicznej Kostki Steve Rogers okazał się tajnym agentem Hydry i właśnie zmienia Stany Zjednoczone w zbrodnicze imperium! Czy Deadpool w porę zorientuje się, co jest grane, i zdąży wybrać właściwą stronę, zanim nowy reżim zmusi go do współpracy? Czy też czeka go kolejny bolesny upadek?



To tylko dodatek do głównego eventu. Jednak wprowadza dużo humoru do przepełnionej powagą i patosem opowieści. Daje to pewne rozprężenie i lekkość. W sam raz na przełamanie mocnych wrażeń. Jednocześnie to dobre uzupełnienie Tajnego Imperium, które dopowiada do niego trochę elementów. Nie jest konieczne do przeczytania, ale warto je poznać.

Deadpool Classic. Tom 9 praca zbiorowa, Gail Simone



/EGMONT POLSKA/
Kimże jest ów Deadpool? Większość pewnie kojarzy tego byłego najemnika, który zyskał możliwość regeneracji, jednak jego twarz się nie zregenerowała. Możliwe że jest to gdzieś wyjaśnione, jednak ja nie mam bladego pojęcia dlaczego tak jest. Tak więc mamy antybohatera i jego nieustanną paplaninę, która robi się po jakimś czasie nużąca. A czego dowiemy się z nowego tomu jego perypetii?

Wade Wilson ma prawdziwy talent do pakowania się w kłopoty – a tym razem podpadł telepacie, który zainfekował jego mózg wirusem! Teraz, zmagając się z zamętem w umyśle, Deadpool musi zdobyć róg Rhino i ochraniać mutantkę Dazzler, którą prześladuje hejter. W końcu jednak odkryje, kto odpowiada za jego stan, ale wybuchowa konfrontacja z telepatą może doprowadzić do czegoś znacznie gorszego…



Nad Deadpoolem pracowało wielu różnych twórców. Seria trzymała różny poziom. Nigdy jednak tak przeciętny jak teraz. a wszystko to wina kiepskich ilustracji.
Fabuła tego tomu, a raczej jego scenariusz, jest typowy dla tej  serii. Trochę walk, trochę żartów, dużo akcji. Gail Simone nie stworzyła niczego ponad to, co jej poprzednicy. Problem pojawia się, gdy spojrzeć na rysunki. Te udające mangę grafiki to porażka, na którą trudno się patrzy. A szkoda, bo choć Deadpool miał w swej karierze wielu kiepskich ilustratorów, tak źle jeszcze nie było.
Oczywiście kto lubi Deadpoola, przeczytać powinien. W końcu to kolejna porcja przygód ich bohatera. Ale nic poza tym.

Batman - Detective Comics #1000 Warren Ellis, Kevin Smith i inni...





/EGMONT POLSKA/
Tysięczny Detective Comics to nie kontynuacja poprzednich numerów, a po prostu jedno wielkie podsumowanie i hołd złożony postaci. Grupa twórców, w tym kilku autentycznych mistrzów, bierze na warsztat różne elementy mitologii Człowieka Nietoperza i odświeża je w formie krótkich historyjek. Historie te nie zaskakują, nie są szczególnie odkrywcze bo autorzy nie mieli miejsca na budowanie fabuł. Ale za to są sympatyczne i zróżnicowane.

Część z nich jest bardziej udana, część mniej. Jedne są poważne, inne zabawne. Wszystkie czyta się szybko lekko i przyjemnie. Pokazują bowiem przekrój przez 80 lat wydawania Batmana, a zarazem coś, co spodoba się nowym odbiorcom. Rysunki są takie jak te opowieści. Czyli od sasa do lasa. Od klasycznych rodem z lat 90, przez bardzo szczegółowe prace na cartoonowych skończywszy. Jedne aż rażą w oczy swoimi kolorami, drugie zaś są bardzo stonowane, Czyli dla każdego coś innego. Pewnie taki był zamysł twórców – nie wiem.

poniedziałek, 24 sierpnia 2020

Amelia i Kuba. Złota karta Rafał Kosik



/POWERGRAPH/
Złota Karta to powrót Kosika do legend. We WNiN ich nie brakowało, nie mogło zabraknąć więc tu. Autor na nowo opowiada nam legendę o złotej kaczce i robi to znakomicie.

Warto nadmienić, że dostosował ją do oczekiwań współczesnego odbiorcy, dla którego oryginał jest już może niezjadliwy. Osadzenie jej we współczesności dodało całości atrakcyjnej formy, a wydźwięk jest tak samo ponadczasowy, jak dotychczas.

Dodajcie do tego dobry styl, lekki i nieco infantylny, ale przyjemny i dobre wydanie. I dostaniecie książkę w sam raz na ostatnie dni wakacji.

niedziela, 23 sierpnia 2020

Słuchajcie dziewczyny! Katja Klengel


/MARGINESY/

„Słuchajcie dziewczyny! - to trafne wspomnienia kobiety urodzonej w późnych latach XX wieku. Zabawne ale nie głupie historie. Brak tu fabuły. To raczej luźne historyjki ukazujące Katję w przeróżnych sytuacjach. Znajdziemy tutaj także mnóstwo odniesień do szeroko pojętej popkultury. Można by zauważyć podobieństwo to pewnego serialu ze seksem w tytule, ale na szczęście komiks ten jest o niebo lepszy od wspomnianego przeze mnie serialu. Polecam zatem waszej uwadze.

środa, 12 sierpnia 2020

Sfora Przemysław Piotrowski



/CZARNA OWCA/

„Sfora”:
W mediach pojawiają się pogłoski o grasującym w okolicach wilkołaku. Niedługo potem śledczy trafiają na zmasakrowane zwłoki zaginionej niedawno zakonnicy – ofiara została zamordowana, a jej ciało rozszarpały wilki. Inspektor Romuald Czarnecki powołuje specjalną grupę dochodzeniowo-śledczą, w skład której wchodzą również Igor Brudny i Julia Zawadzka ze stołecznej policji. Talent i trudna przeszłość komisarza Brudnego po raz kolejny mogą okazać się nieocenione.


Sfora już kiedyś była. Biegała po ekranach polskich kin w rodzimej produkcji która – jak większość nadwiślańskich filmów – trudno uznać za szczególnie udaną. Teraz mamy książkę. Zupełnie nie związaną z tamtą produkcją. I to książkę autentycznie świetną. Tym bardziej cieszy ten fakt, albowiem to druga powieść Przemysława Piotrowskiego jaką przeczytałem i jest nawet lepsza od „Piętna”.
„Sfora” łączy wszystko co lubię w kryminałach, znacznie wybiegając poza ramy gatunku. Czyta się świetnie, zagadka jest fantastyczna – jestem zadowolony. Polecam uwadze czytelników. Cieszy fakt że to nasz rodzimy pisarz.

Oczami Alexandry Natasha Bell



/CZARNA OWCA/

Jako że są wakacje postanowiłem czytać książki lekkie, łatwe i przyjemne. Takie przy których nie trzeba zbytnio wysilać szarych komórek i przy których całkiem przyjemnie się drzemie, używając rzeczonej powieści jako kapelusza przeciw słonecznego. Jednak – jak to bywa – z moich planów nic nie wynikło. Trafiałem tylko na thrillery psychologiczne, przy których trudno zasnąć, bowiem całkiem łatwo wciągają w swoje opowieści. Kolejna pozycja z tego gatunku to „Oczami Alexandry”.

O książce możemy przeczytać, że:
Alexandra Southwood wiodła szczęśliwe życie wraz z kochającym mężem, Markiem, i dwiema ślicznymi córeczkami. Teraz, zamknięta w czterech ścianach wbrew swojej woli, ogląda urywki wiadomości, w których zrozpaczony Marc błaga widzów o informacje na temat miejsca pobytu żony.
Cierpienie i rozpacz Marca są wszechogarniające. W trakcie poszukiwań policja znajduje zakrwawione rzeczy Alexandry i rozpoczyna śledztwo w sprawie morderstwa. Marc nie zgadza się z wersją śledczych i sam postanawia odkryć prawdę. Udaje się w podróż przez mroczny labirynt sekretów i pasji żony, konfrontując się z prawdą na temat ukochanej kobiety…

Jak to zwykle bywa przy tego typu książkach nic tu nie jest takie na jakie wygląda. Postacie mają tyle różnych twarzy że trudno odnaleźć taką, która przyniosłaby jakieś odpowiedzi, a być może okazałaby się tą prawdziwą. Tutaj Marc przekonuje się że jego ukochana nawet nie zbliżyła się do jego wyobrażeń o niej . Jak śpiewa niezawodna Budka Suflera – nie wierz nigdy kobiecie – bo może się okazać że się srogo zawiedziesz. Mnie ta opowieść wciągnęła bardzo i nawet zakończenie okazało się inne niż oczekiwałem. A to niestety nie jest oczywiste w tego typu książkach. Polecam zatem i ten tytuł.

Człowiek z lasu Phoebe Locke



/CZARNA OWCA/

Kolejny thriller psychologiczny, który zachęcił mnie do swojej treści opisem na okładce, który książkę „Człowiek z lasu” przedstawia tak:
Tydzień po narodzinach swojej córki, Amber, Sadie Banner pakuje się i w środku nocy znika bez śladu. Jej mąż Miles przez szesnaście lat samotnie wychowuje dziecko – aż pewnego dnia do ich drzwi puka skruszona Sadie. Próbują stopniowo odbudować swoje relacje i na nowo stać się rodziną. Jednak wraz z powrotem Sadie powracają upiory z jej przeszłości. I domagają się, aby ich wysłuchano…Dwa lata później w Los Angeles ekipa dokumentalistów towarzyszy osiemnastoletniej Amber Banner podczas jej spotkań z mediami. Oskarżona o morderstwo dziewczyna została właśnie uniewinniona – ale kogo zabiła i dlaczego?

Całkiem dobry thriller psychologiczny powinien się skupiać na psychice ludzi, którzy – zapewne – skrywają jakąś tajemnice i powoli odkrywać co to za tajemnica, oraz co nimi kierowało że zachowali się tak, a nie inaczej. Na szczęście tutaj wszystko jest  dobrze przedstawione. Nie chcę za bardzo wnikać w szczegóły fabuły – chciałem tyko zaznaczyć, że czyta się całość całkiem przyjemnie z  całkiem zaskakującą puentą. Zaskakującą – ale nie aż tak jak oczekiwałem. Większe fajerwerki – że tak to ujmę.  Przekonajcie się sami.

środa, 5 sierpnia 2020

Jomswiking. Winlandia Bjørn Andreas Bull-Hansen


/CZARNA OWCA/

Jomswikingowie to legendarna zbrojna drużyna, która powstała w IX wieku i do dzisiaj wzbudza zainteresowanie – nie tylko historyków – kogo zamysłem było powołanie tej grupy. Zagłębiając się w informacje o tych wojach trafiłem na szalenie ciekawy cykl, którego drugi tom „Winlandia” mam właśnie za sobą.

O książce możemy dowiedzieć się, że:
Torstein Szkutnik, syn Tormoda, przebył daleką drogę. Gdy jako dwunastolatek wyruszał, by odnaleźć brata, był jedynie niewolnikiem. Po ośmiu latach tułaczki i walki o przetrwanie został hovdingiem, przywódcą grupy wojowników z Jomsborga. Jednak ani jemu, ani towarzyszącym mu jomswikingom nie dane było zaznać spokoju. Ich wędrówka dopiero się zaczynała.
Po bitwie pod Svolder Torstein wraz ze swoimi wojownikami musi umykać przed gniewem ludzi Olafa Tryggvasona. Zdeterminowani, by zachować wolność i niezależność, jomswikingowie decydują się na przeprawę przez ocean. W niemal mitycznej Winlandii rosnąć mają lasy modrzewiowe. Zbudowane z ich drewna statki pozwoliłyby Torsteinowi zapewnić przyszłość swojej rodzinie i ludziom, którzy mu zaufali. Żaden z zaprawionych w bojach jomswikingów nie spodziewa się jednak, z kim przyjdzie im się zmierzyć w odległych krainach na zachód od Islandii.

Genialna książka, od której trudno się oderwać. Postacie, interesujące tło historyczne, potyczki, jakich świat nie widział, porywająca fabuła. Myślę, że jest nawet lepsza od tomu pierwszego. Świetna opowieść osadzona w ciekawych czasach – czego chcieć więcej? Polecam cały cykl.

Jomswiking. Czas ognia i żelaza Bjørn Andreas Bull-Hansen


/CZARNA OWCA/

Wikingowie od zawsze goszczą w naszej świadomości. Fascynują nie tylko poważanych historyków, czy archeologów, ale i zwykłych ludzi, którzy obrali sobie za cel zebrać wiedzę o tych Władcach Północy, w jednym miejscu. Nie bez znaczenia jest także niezwykle obszerna bibliografia o tym ludzie, ale istotne są także liczny filmy, seriale, czy nawet komiksy. Utrwalił się w nas przez to, obraz brutalnego półgłówka w hełmie z wielkimi rogami, którego jedyną rozrywką jest rabunek i gwałt, albo te dwie rzeczy jednocześnie. A rzecz wyglądała zupełnie inaczej. Być może nie był to lud miłujący pokój, ale prawda o nich jest o wiele bardziej skomplikowana.  A jomswikingowie to zupełnie inna para kaloszy, że się tak wyrażę. To legendarna drużyna, której powstanie do dzisiaj stanowi źródło sporów wśród – nie tylko historyków. I właśnie o tych legendarnych wojach przeczytałem ostatnio książkę noszącą tytuł „Jomswiking. Czas ognia i żelaza”.

O powieści tej można przeczytać, że:
Dwunastoletni Torstein, syn Tormoda, mieszka tylko z ojcem. Jego matka nie żyje, a starszy brat Bjørn zaginął podczas wyprawy na zachód. Pewnego dnia wioska Torsteina zostaje zaatakowana, jego ojciec zamordowany, natomiast chłopak zakuty w łańcuchy trafia do niewoli. Ross, okrutny dowódca najeźdźców, sprzedaje go szkutnikowi Halvdanowi.
Początkowo Torstein pomaga Halvandovi, jednak w skutek dramatycznych wydarzeń, podejmuje ryzykowną decyzję o ucieczce. Postanawia odnaleźć zaginionego brata i rusza na południe. Jego przeznaczenie nieubłaganie popycha go w stronę Jomsborga – legendarnej osady w krainie Wendów. Mieszkający w niej nieustraszeni wojownicy są równi i wolni. Codziennie ćwiczą mordercze umiejętności, by stawiać czoła wrogom. W Jomsborgu nie ma kobiet, a nieliczni, którym mimo bitew udało się dożyć starości, w spokoju czekają na śmierć. Torstein Tormodson stanie się jednym z nich – dzikim i wyjętym spod prawa jomswikingiem, który nie lęka się nikogo.

Norweska saga, w której autor umiejętnie połączył fikcyjne postacie z historycznymi postaciami i wydarzeniami. Świetna, wciągająca opowieść, taka wariacja na temat „Porwanego za młodu”. To tylko moje skojarzenie, tak że nie odpowiadam za niezgodności. To pierwszy tom serii, która zawładnęła moją wyobraźnią. Polecam wszystkim wielbicielom dobrej książki historycznej.

Matka wie najlepiej Kira Peikoff


/CZARNA OWCA/

Kryminał, czy thriller rządzi się tymi samymi prawidłowościami. Powinien być wciągający, z interesującymi postaciami oraz zagadką, która od początku do końca jest zaskoczeniem dla czytelnika. A to już połowa sukcesu.

„Matka wie najlepiej” to thriller opowiadający o tym co by było gdyby można było stworzyć idealnego człowieka i to  jeszcze przed narodzinami.
Z perspektywy trzech osób poznajemy całą historię i stopniowo dowiadujemy się o co w tym wszystkim chodzi. Chyba że przeczytamy opis na okładce, wtedy możemy sobie darować połowę książki. Wszystko mamy elegancko wyjaśnione na tejże okładce. Mimo tego czyta się całkiem dobrze i to jedna z ciekawszych pozycji w tym temacie. Finał może niezbyt porywający, autorka mogła się postarać bardziej, ale nie można mieć wszystkiego. Do przeczytania, jeśli ktoś lubi takie historie. Omijajcie tylko spojlery z okładki.

Gdzie dawniej śpiewał ptak Kate Wilhelm


/REBIS/

„Wehikuł czasu” to nowa seria książek, w której Wydawnictwo Rebis prezentuje klasyczne już powieści z gatunku science fiction. W tej serii ukazały się już „Drzwi do lata”, „Gwiazdy moim przeznaczeniem”, czy „Koniec dzieciństwa”. Jedną z nowszych pozycji jest „Gdzie dawniej śpiewał  ptak”. Kate Wilhelm – autorka tej powieści – to laureatka najważniejszych nagród SF w tym Nebula i Hugo.

O samej powieści możemy przeczytać, że:
Świat znalazł się na krawędzi — gwałtowne zmiany w przyrodzie, choroby o zasięgu globalnym, konflikt nuklearny i powszechna bezpłodność zagrażają istnieniu gatunku ludzkiego. Bogata rodzina Sumnerów postanawia walczyć o przetrwanie, tworząc w Appalachach odizolowany ośrodek naukowy. Nadzieję na ratunek widzi w klonowaniu ludzi, ale po kilku pokoleniach planuje wrócić do naturalnych metod prokreacji. Gdy dojrzewają pierwsze klony, zaczynają się pojawiać poważne problemy. Eksperyment z wolna wymyka się spod kontroli…

Zdecydowanie jedna z najlepszych książek poruszających temat klonowania. Ale też świetne postapo, w klimatach ekologicznych, które niejednego zapewne skłoni do przemyśleń. Świetnie napisana, choć może się wydawać prosta, jednak to atut, nie wada. Polecam zatem.

Universum DC według Neila Gaimana

Gaiman i superhero. Wydaje się, że nie po drodze, ale czasem coś tam w główny nurcie zrobi. A to, co zrobił, przynajmniej dla DC, zebrano w ...