Lekka, prosta książka, całkiem przyjemne czytadło dla nastolatków. Poprawnie napisana z całkiem niezłym klimatem. Wchodzi szybko i przyjemnie. Nie jest to jakieś wybitne dzieło, za bardzo przypomina Koszmar minionego lata, chociaż jednocześnie ma swój charakter. Postacie proste bardziej archetypiczne niż złożone psychologicznie. Do młodego czytelnika przemówią na pewno. Dzieje się na pewno dużo, w szybkim tempie i niezłym stylu. Tyle.
„Asteriks” to taka seria, że za każdym razem, gdy czytam kolejne komiksy z niej – nawet jeśli czytam je po raz n-ty - chcę tylko więcej. bo bawi, uczy, przekazuje sporo fajnej wiedzy historycznej dzieciakom – choć pewnie i niejednemu dorosłemu – a tym najstarszym odbiorcom pozwala bawić się odniesieniami, puszczaniem oka i całą gamą żartów mniej lub bardziej zrozumiałych dla dzieci. Jest tu satyra, jest dobra zabawa, jest magia.
Ot bez dwóch zdań jedna z najlepszych (jeśli nie najlepsza) komiksowych komedii familijnych, które tak samo doskonale każdego. Do tego wszystko jest znakomicie ilustrowane – prawdziwe mistrzostwo cartoonowych ilustracji, dopracowane, urzekające i uzupełnione o genialny w swej prostocie kolor. I pięknie wydane, jak zresztą zauważa sam wydawca: Nowa edycja w twardej oprawie oprócz komiksu zawiera także ponad czterdzieści stron dodatków, w których czytelnik pozna okoliczności powstawania albumu, zobaczy archiwalne materiały i dowie się wielu ciekawostek o bohaterach, autorach i historii.
I to doskonale dopełnia i tak już wybitnej całości.
Metallo wraca. Bywa. Dawno go nie było w serii – przynajmniej na polskim rynku, nie wiem, jak w USA – a że to całkiem fajny jest wróg, można się było cieszyć. Czy słusznie? A no niezbyt, bo historia choć niezła, jest dość zachowawcza i typowa. Pomysł na opowieść jest spoko, ale – jak to u tego scenarzysty bywa – gorzej jest z wykonaniem.
W Metropolis wieje wiatr przemian, a rosnąca agresja ruchu Błękitna Ziemia powoduje niepokój w całej superrodzinie. Otwarcie Steelworks Tower – przyszłego bastionu innowacyjności – przyciąga uwagę potężniejszego niż zwykle Metallo. Gdzie zdobył swoją supersiłę i dlaczego zaślepia go zemsta?
Super, że Metallo. Fajnie, że jakiś pomysł na to był. Dobrze, że ma to czasem taki vibe w stylu lat 90. Niefajnie, że napisał to Johnson. Dzięki temu komiks staje się typowy, sztampowy, z drętwymi dialogami. Tam gdzie akcja i mało gadania jest przyjemnie, tam, gdzie wkracza więcej tekstu widać od razu, że scenarzyście nie idzie, to nie jego bajka i lepiej byłoby, żeby wymyślał fabuły – choć też nie wszystkie, bo zrobił już masę kiepścizn – i zostawił pisanie, choćby samych dialogów, komuś innemu.
Za to ładnie to wygląda, akcja wypada dobrze, postacie i klimat tak samo. Udaje się komiksowi zrobić dobre wrażenie od tej strony, choć już to wszystko, co się tu dzieje widzieliśmy już tyle razy. Wizualnie zabawa jest bardzo dobra, szkoda, że treść nie dorasta jej do pięt. Z drugiej strony to i tak jeden z lepszych komiksów z Supermanem od Johnsona, więc jeśli poprzednie Wam podeszły, ten będzie Wam smakował jeszcze lepiej.
Ten album przypomina mi nieco „JLA: Dark” – bardziej film, animację, a nie fajny komiks, którego po polsku chyba już się nie doczekamy. Bo Batman, bo Zatana, bo horror. Williamson jakim pisarzem jest każdy wie, ale tym razem o dziwo mu się udało.
Batman, Superman i Wonder Woman wraz z wplątanym w całą historię Deadmanem walczą z Insomnią i jego Bezsennymi Rycerzami! Kto przetrwa, gdy nasi bohaterowie trafią do krainy koszmarów?
„JLA: Dark” to była tak seria, taka ekipa, gdzie ci mroczniejsi bohaterowie wydawcy – Constantine, Deadman, Zatana itp. – zebrali się i ze złem walczyli. Tak w skrócie i uproszczeniu. Jeśli porównać to do czegoś wydanego po polsku, byłby to zapomniany już nieco, ale wracający niedługo w nowym, pełny, wydaniu „Świt synów nocy”. Jakościowo „Nocnym koszmarom” bliżej jest jednak do „Ghost Rider: Wojna u wrót piekła”, ale i tak daje radę. Bo lubię mrok, lubię horror i Batmana też lubię i fajnie grają te elementy. A że Zatana to postać, która zjednała sobie mają sympatię… Sami wiecie. Reszta to pretekstowa, znajoma fabuła, bo ileż to było historii, w których Wayne w przebraniu stawiał czoła horrorowym rzeczom, to właściwie standard, ale daje radę.
Najlepsze są ilustracje. Bo te to już w ogóle moja bajka. Lubię tych artystów, a tu dobrze im idzie, fajnie to wszystko wygląda i jest klimat, a to najważniejsze. Czyli śmiało, czytajcie, sięgajcie, bo jeśli to są wasze klimaty, znajdziecie tu coś dla siebie. Lepsze to od większości komiksów DC z tej linii wydawniczej. No i na pewno jeden z lepszych komiksów tego scenarzysty.
Wydawanie serii „Batman/Superman World’s Finest” trwa. Całkiem fajnie, bo choć to nic szczególnego i Waida stać na zdecydowanie lepsze historie, przygody obu herosów w jego wykonaniu są całkiem do rzeczy. Lekko, prosto i sympatycznie.
Kiedyś połączenie Batmana i Supermana w jednej przygodzie to było coś. W DC bohaterowie, poza Ligą Sprawiedliwości prawie się nie spotykali. Jeśli jednak już działali razem, to było to konkretne wydarzenie, które rozpalało wyobraźnię nie tylko dzieciaków. Do tej pory zresztą wydawca zachował dla swoich postaci wiele autonomii, niemniej ich losy przenikają się o wiele mocniej niż kiedyś. I więcej jest serii, gdzie spotykają się ci bohaterowie. Ta ro kolejna z nich, kolejna nawet na polskim rynku. Czy najlepsza? Raczej w tym samym stylu i na podobnym poziomie, co poprzednie. Więc jeśli podobało się Wam, to, co robił Loeb z kolegami parę lat temu, to też się Wam spodoba.
Wszystko jest lekko, szybko i na luzie. Dużo się tu dzieje, tempo pędzi na złamanie karku, nie brak humoru i takiej swobody. Nieźle to wygląda, czyta się tak jak ogląda – bez nudy i całkiem przyjemnie, w konkretnym tempie pochłaniając strony. Ciężko tu pisać coś konkretnego, to nie jakaś przełomowa, czy wielka seria, ale rozrywka w stylu superbohaterskich filmów. Choć lepsza od większości tego co trafia w ostatnich latach do kin w tym konkretnym temacie.
Nowy run Hulka to rzecz nieco słabsza od poprzedniego, też nie jakoś wybitnego – to nie czasy, gdy serię pisał David – acz wyróżniającego się horrorowym podejściem cyklu. Teraz jest więcej akcji, więcej szaleństwa. Ale zabawa wciąż jest sympatyczna.
Cates odcina się od tego, co było i fajnie wykorzystuje to, co zostawili po sobie poprzednicy i jeszcze chce zarówno dać zielonemu nowy start, jak i spójność fabularną z tym, co było. Przede wszystkim jednak stawia na dużo wydarzeń, dużo akcji, lekkość i sporo takich epickich rzeczy, żeby było co poczytać i na co popatrzeć. Nie zawsze wychodzi mu tak, jak powinno, nie ma tu pomysłowości i siły, a całość raczej gra na sentymentach, niż szuka świeżości, ale jest całkiem przyjemna.
Także graficznie. Znów to nie poziom „Nieśmiertelnego Hulka”, do którego rzecz będzie porównywana, skoro stanowi jego bezpośrednią kontynuację, ale nieźle wygląda. Do tego to solidny, opasły tom, więc macie solidną dawkę Hulka na raz. Ciepło się robi na serduchu, jak czyta się rozrywkę na tak przyzwoitym poziomie.
Superman trafia w nowe ręce. Z jednej strony jest się z czego cieszyć, bo run Johnsona był wyjątkowo słaby, a im dalej tym gorzej. Z drugiej tym razem serię pisze Williamson, czyli gość, który tak strasznie skiepścił wszystkie te ostatnie eventy, jak „Mroczny Kryzys” czy „Nieskończona granica”. No i? No i przeciętnie jest. Ot jeszcze jedno superhero jakich wiele.
Williamson to taki przeciętny wyrobnik, który za co się nie weźmie, zmienia w jeszcze jedną taką samą opowieść. Pamiętacie „Bez sprawiedliwości”, gdzie ciągnął na dno lepszych od siebie scenarzystów? Albo „Flasha”, którego ciągnął przez 15 tomów nie za bardzo wiadomo po co? Albo jak udzielał się w „Death Metalu”? Wszystko było podobne: akcja, papierowe postacie bez charakteru i wyrazu i wtórne historie. Podobnie jest teraz. Nie porwało mnie tu nic, choć trzeba oddać, że jednak Superman w jego wykonaniu nie jest taki najgorszy. Po prostu to postać, którą można ukazać prosto, bez zaangażowania się w psychologię czy rys charakterologiczny, oprzeć na frazesach i jakoś to zadziała. Tak działa i tutaj.
Reszta to po prostu akcja, akcja i jeszcze trochę akcji. Wątki, jak to Lex może pomóc Supermanowi były już tyle razy i zawsze lepiej, że to już nie kręci. Nieźle jednak wygląda, bo graficznie jest przyzwoicie, a szybkie tempo pozwala się nie znudzić. Bardziej to jednak rzecz dla tych, którzy nie znają za bardzo komiksów, więc i nie poznali lepszych historii a mają ochotę na Supermana. Tyle.
„ Catwoman: Rzymskie wakacje ” to osobna, sześcioczęściowa miniseria wydana pierwotnie w latach 2004–2005, będąca spin-offem kultoweg...
