Bernard Minier to nazwisko dobrze znane wszystkim miłośnikom thrillerów psychologicznych i kryminałów z najwyższej półki. Po sukcesach serii z Martinem Servazem oraz intrygującym tomie „Lucia”, autor powraca z drugą częścią nowego cyklu, zatytułowaną „Niewidzialne”. To powieść mocna, dojrzała i boleśnie aktualna – łącząca sprawną intrygę kryminalną z portretem społeczeństwa pogrążonego w kryzysie.
To nie jest tylko opowieść o morderstwach – to przemyślana diagnoza współczesnej Europy, która każe zadać sobie pytanie: kto tak naprawdę jest „niewidzialny”? Akcja powieści toczy się dwutorowo. W hiszpańskiej Galicji bez śladu znikają młode kobiety – najczęściej biedne, wykluczone społecznie, pozbawione rodzin. Brakuje świadków, nie ma ciał, nie ma śladów. Jedynym, co je łączy, jest samotność. Równocześnie w Madrycie ktoś brutalnie morduje ludzi z elity finansowej, zostawiając po sobie niepokojący manifest: „Śmierć bogaczom”.
Do sprawy zostaje przydzielona porucznik Lucia Guerrero – znana już z poprzedniego tomu, silna, niepokorna i pełna wewnętrznych sprzeczności. Chociaż jej oficjalnym zadaniem jest rozwikłanie zagadki madryckich egzekucji, Lucia nie może przestać myśleć o zaginionych kobietach. Coś w tej sprawie nie daje jej spokoju – i nie bez powodu. Obie historie zaczynają się splatać, prowadząc ją do urokliwego, ale i mrocznego miasteczka Cuenca, gdzie cienka granica między ofiarą a oprawcą coraz bardziej się zaciera.
Minier w „Niewidzialnych” nie oszczędza czytelnika. Stawia pytania o biedę, nierówności społeczne, rolę kobiet w społeczeństwie i system, który coraz bardziej przypomina maszynę miażdżącą jednostki. Zaginione kobiety stają się symbolem – ich zaginięcie nikogo nie obchodzi, bo były „nikim”: sprzątaczkami, bezrobotnymi, migrantkami. Jednocześnie elita Madrytu drży, bo w ich świecie pojawił się ktoś, kto nie tylko zabija, ale i upokarza.
Minier wplata w tę opowieść wiele warstw społecznych i emocjonalnych – od lęku przed obcym, przez mizoginię, po krytykę kapitalistycznego systemu, w którym bogactwo daje bezkarność. Mimo że to fikcja, nietrudno odnieść wrażenie, że opisuje nasze tu i teraz. To książka dla tych, którzy w thrillerze szukają nie tylko rozrywki, ale i głębi. Jednym z najmocniejszych elementów książki jest bohaterka. Lucia Guerrero to policjantka z zasadami, ale też kobieta w świecie, który nieustannie ją testuje. Jej życie osobiste dalekie jest od ideału, a zawodowe decyzje często stawiają ją pod ścianą. Nie jest superbohaterką – jest człowiekiem. Dzięki temu łatwo się z nią utożsamić. Minier pozwala nam wejść do jej głowy, zrozumieć motywacje, lęki i ból. To bohaterka na miarę naszych czasów – silna, ale nie niezniszczalna.
Minier pisze gęsto, z dużą dbałością o szczegóły. Opisy miejsc – czy to szarego Madrytu, czy wilgotnych wzgórz Galicji – budują klimat zagrożenia i obcości. Autor z dużym wyczuciem balansuje między dynamiczną akcją a chwilami refleksji. Jego styl jest dojrzały, miejscami niemal literacki, ale nie traci tempa i nie pozwala na nudę. Co ciekawe, mimo że książka porusza ciężkie tematy, nie brakuje w niej subtelnych momentów czułości, współczucia czy – rzadko, ale jednak – humoru. To wszystko sprawia, że „Niewidzialne” to thriller pełnokrwisty – nie tylko w sensie gatunkowym, ale i emocjonalnym. „Niewidzialne” to powieść, która wciąga bez reszty i nie pozwala przejść obojętnie. Bernard Minier udowadnia, że thriller może być jednocześnie trzymający w napięciu i społecznie zaangażowany. To książka, która zadaje trudne pytania i nie udziela łatwych odpowiedzi. Dla jednych będzie to mroczna rozrywka na kilka wieczorów, dla innych – literackie lustro współczesności.
Jeśli szukasz thrillera, który ma coś do powiedzenia – nie tylko o zbrodni, ale i o tym, jak łatwo w dzisiejszym świecie stać się „niewidzialnym” – ta książka jest dla Ciebie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz