Bernard Minier – „Lucia”

 

Bernard Minier, autor bestsellerowych thrillerów i znany przede wszystkim z cyklu z komendantem Martinem Servazem, zaskakuje czytelników nową powieścią, otwierającą być może zupełnie nowy rozdział w jego twórczości. „Lucia” to historia, która odbiega nieco od poprzednich klimatów, choć nadal pozostaje wierna gatunkowi mrocznego thrillera psychologicznego. Tym razem zamiast chłodnej i surowej Francji, akcja przenosi się do pełnej kontrastów i tajemnic Hiszpanii, a główną bohaterką zostaje kobieta – Lucía Guerrero.

Lucía, wykładowczyni kryminalistyki na uniwersytecie w Salamance, zostaje wciągnięta w brutalne śledztwo po serii makabrycznych morderstw, które szybko przestają wyglądać na przypadkowe. Wraz z inspektorem policji – tajemniczym i zamkniętym w sobie Germánem Herrerą – Lucía rozpoczyna prywatne śledztwo, w którym stawką jest nie tylko poznanie prawdy, ale także ocalenie własnej tożsamości i bezpieczeństwa.

Od samego początku książka emanuje niepokojem i narastającym napięciem. Minier świetnie buduje atmosferę zagrożenia, grając nie tylko brutalnymi scenami zbrodni, ale również psychologiczną głębią postaci. Czytelnik czuje, że nic nie jest takie, jakie się wydaje, a każdy trop prowadzi do nowych pytań. 

Lucía Guerrero to postać wyjątkowo złożona. Z jednej strony – silna, analityczna i intelektualnie niezależna. Z drugiej – obciążona własnymi traumami i niepewnościami. Jej przeszłość powoli wyłania się z mroku, wpływając na przebieg wydarzeń i kształtując jej decyzje. Minier przedstawia bohaterkę wiarygodnie, unikając przesadnych uproszczeń czy stereotypów. Widać, że autor celowo stara się zbudować nową, autonomiczną serię wokół tej postaci. 

Minier pisze sprawnie, z wyczuciem dla rytmu i napięcia. Jego styl jest momentami surowy, momentami wręcz poetycki, co wprowadza ciekawy kontrast – zwłaszcza w zestawieniu z brutalnością opisywanych zbrodni. Autor nie unika szczegółów, potrafi wprowadzić czytelnika w zakamarki ludzkiego umysłu, ale też pozostawia miejsce na domysły i interpretację. Akcja rozwija się powoli, co może niektórych zniechęcić, jednak cierpliwy czytelnik zostanie wynagrodzony złożonością fabuły i mocnym finałem. 

„Lucia” to nie tylko opowieść kryminalna. Minier porusza tu wiele wątków pobocznych: trauma, przemoc wobec kobiet, władza systemów i instytucji, granice pomiędzy nauką a praktyką śledczą. Pojawia się też refleksja nad tym, jak przeszłość potrafi zdeterminować nasze wybory i jak łatwo przekroczyć cienką linię między ofiarą a sprawcą. Choć to fikcja, powieść pulsuje emocjonalnym i społecznym realizmem.

Finał „Lucii” jest intensywny, wielowarstwowy i – co istotne – pozostawia czytelnika z pytaniami, a nie gotowymi odpowiedziami. Nie wszystko zostaje dopowiedziane, co świadczy o ambicji autora i być może zapowiada kontynuację. Minier nie serwuje łatwych rozwiązań – jego świat to miejsce pełne sprzeczności, bólu i cieni.

„Lucia” to ambitny thriller psychologiczny, w którym autor stawia na psychologiczną głębię, socjologiczny kontekst i gęstą, klaustrofobiczną atmosferę. Choć może nie ma tempa znanego z amerykańskich thrillerów, to oferuje coś więcej – wielowymiarową opowieść z inteligentną bohaterką i refleksją nad ludzką naturą.

---

Ocena: 8,5/10

Dla fanów mrocznych, powolnych thrillerów z duszną atmosferą i silną bohaterką. Zdecydowanie warto przeczytać – szczególnie jeśli szukasz czegoś bardziej ambitnego niż przeciętny kryminał z półki bestselerów.

Saga o Potworze z Bagien

 

Pierwszy tom Sagi o Potworze z Bagien w wydaniu Alana Moore’a, zatytułowany po prostu Tom 1, to początek jednej z najważniejszych transformacji w historii amerykańskiego komiksu. To nie tylko rewolucja w sposobie opowiadania historii obrazkowych, ale również głęboka, egzystencjalna podróż, która redefiniuje pojęcie bohatera i horroru w popkulturze.

Gdy Moore przejął serię po wcześniejszych autorach (konkretnie po Marty’m Pasko i Danie Mishkinie), zamiast kontynuować ich wątki, postanowił... je zakończyć. Już pierwszy zeszyt jego autorstwa, „Lekcja anatomii” (The Anatomy Lesson), uważany jest za jedno z arcydzieł komiksu. To nie tylko mistrzowsko skonstruowana opowieść grozy, ale i głęboko filozoficzne dzieło, które zmienia fundamenty całej historii.

Moore burzy dotychczasową mitologię Potwora z Bagien. Alec Holland nie jest już człowiekiem uwięzionym w roślinnym ciele – zamiast tego okazuje się, że to sama roślinność, która wchłonęła jego wspomnienia i stworzyła z siebie coś „podobnego do człowieka”. Ta reinterpretacja to więcej niż zwrot fabularny – to głęboki komentarz na temat tożsamości, świadomości i tego, co czyni nas ludźmi.

Stephen Bissette i John Totleben tworzą niezwykle sugestywną, gęstą atmosferę. Ich rysunki przypominają senne koszmary – bagna zdają się żyć własnym życiem, granice między ciałem a naturą się zacierają, a Potwór z Bagien staje się nie tyle postacią, co samą istotą otoczenia. Każda plansza jest przesycona mrokiem, detalem i biologicznym niepokojem. Wizualnie komiks jest pełen gnijących kształtów, dziwacznych form życia i deformacji, które potęgują wrażenie obcowania z czymś pierwotnym, tajemniczym, a czasem odrażającym.

Choć Saga o Potworze z Bagien to komiks zakorzeniony w estetyce horroru, nie poprzestaje na tanich straszakach. Moore sięga po grozę Lovecrafta, po mistykę natury, po osobiste lęki egzystencjalne. Nie brakuje tu brutalności (sceny śmierci, dezintegracji ciała), ale jej celem nie jest szokowanie, lecz zbudowanie poczucia nieuchronności, dekadencji, rozpadu.

Tom 1 to nie tylko historia o przemianie głównego bohatera, ale i wstęp do szeroko zakrojonej refleksji nad światem. Wątki ekologiczne, antymilitarne, społeczne – to wszystko Moore powoli, lecz konsekwentnie zaczyna wprowadzać. Komiks czyta się niemal jak poezję – narracja jest gęsta, pełna metafor, rytmiczna. To literatura, która oddycha własnym tempem.

W czasach, gdy superbohaterowie byli najczęściej jednoznaczni moralnie i silnie osadzeni w schematach walki dobra ze złem, Potwór z Bagien jawił się jako istota samotna, tragiczna i niesklasyfikowana. Nie walczy o sprawiedliwość, nie ma peleryny, nie ściga złoczyńców. Jego walka to walka o zrozumienie, o pogodzenie się z własną nieludzkością. To bohater bardziej przypominający ducha natury niż człowieka – i właśnie dlatego tak przejmujący.

Pierwszy tom Sagi o Potworze z Bagien to punkt zwrotny – nie tylko dla tej konkretnej serii, ale i dla całego medium komiksowego. Alan Moore otworzył nowe drzwi – do komiksu jako literatury, jako sztuki, jako głębokiego, refleksyjnego przeżycia. To historia o potworze, który okazuje się bardziej ludzki niż niejeden człowiek – i o człowieku, który zostaje zapomniany przez swoje własne wspomnienia.

To pozycja obowiązkowa nie tylko dla fanów horroru czy fantastyki, ale dla każdego, kto szuka w komiksie czegoś więcej niż rozrywki. To opowieść o tym, co dzieje się, gdy natura mówi ludzkim głosem – i nie mówi rzeczy pocieszających.

Najazd z przeszłości James P. Hogan

 Najazd z przeszłości – czyli jak Ziemianie próbowali skolonizować ludzi, którzy nie mieli rządu, a mimo to ogarniali życie

James P. Hogan to gość, który prawdopodobnie pomyślał: „A co, jeśli dzieci wychowane przez roboty w kosmosie stworzą społeczeństwo lepsze niż my wszyscy razem wzięci?” I tak powstał Najazd z przeszłości – książka, która udowadnia, że można mieć pokój na planecie bez policji, podatków i polityków (czyli science fiction w czystej postaci).

O co chodzi?

Ziemia (czyli my) – zrujnowana wojną, rządzona przez wojskowych z ego wielkości Marsa – dowiaduje się, że na odległej planecie Chiron żyje sobie grupa ludzi, którzy zostali „wysłani w kosmos” w postaci zarodków. Wychowali ich roboty, nie znają telewizji śniadaniowej ani przepisów podatkowych i – co najdziwniejsze – dogadują się bez wojen i Facebooka.

Ziemianie, nie mogąc znieść tej hańby, ruszają z „bratnią pomocą” w stylu: Halo, to nasze dzieci, dajcie nam je z powrotem, z podatkami i obowiązkową służbą wojskową! A Chirończycy patrzą, unoszą brew i mówią: Yyy... po co?

Postacie

Na Ziemi – typowy zestaw: generałowie, korporacyjni cwaniacy i szczypta moralnego niepokoju.

Na Chironie – ludzie, którzy nie wiedzą, czym jest przemoc, ale gdyby istniała kosmiczna wersja TEDx, to byliby prelegentami każdego tygodnia.

Dlaczego to zabawne?

Bo wszystko, co na Ziemi wymaga miliardów dolarów, 17 ustaw i trzech protestów społecznych, na Chironie działa... bo ludzie sobie ufają. Tak, wiem, brzmi jak absurd, ale to właśnie czyni tę książkę tak przyjemnie surrealistyczną.

Dla kogo to jest?

Dla fanów klasycznego sci-fi, którzy lubią nieco filozofii w kosmicznym opakowaniu.

Dla tych, którzy lubią myśleć: a co, jeśli...?

I dla każdego, kto chciałby przeczytać historię, w której pokojowo nastawieni hippisi pokonują zbrojną armię... swoją logiką i spokojem.

Podsumowanie?

Jeśli myślisz, że książki sci-fi to tylko lasery i wybuchy – Hogan udowodni Ci, że da się napisać kosmiczną opowieść, w której największą bronią jest zdrowy rozsądek i brak systemu podatkowego.

Ocena końcowa: 9/10 teleportujących się zarodków.

Bonusowy punkt za to, że roboty są lepszymi rodzicami niż politycy.

Niewidzialne Bernard Minier

Bernard Minier to nazwisko dobrze znane wszystkim miłośnikom thrillerów psychologicznych i kryminałów z najwyższej półki. Po sukcesach serii z Martinem Servazem oraz intrygującym tomie „Lucia”, autor powraca z drugą częścią nowego cyklu, zatytułowaną „Niewidzialne”. To powieść mocna, dojrzała i boleśnie aktualna – łącząca sprawną intrygę kryminalną z portretem społeczeństwa pogrążonego w kryzysie.

To nie jest tylko opowieść o morderstwach – to przemyślana diagnoza współczesnej Europy, która każe zadać sobie pytanie: kto tak naprawdę jest „niewidzialny”? Akcja powieści toczy się dwutorowo. W hiszpańskiej Galicji bez śladu znikają młode kobiety – najczęściej biedne, wykluczone społecznie, pozbawione rodzin. Brakuje świadków, nie ma ciał, nie ma śladów. Jedynym, co je łączy, jest samotność. Równocześnie w Madrycie ktoś brutalnie morduje ludzi z elity finansowej, zostawiając po sobie niepokojący manifest: „Śmierć bogaczom”.

Do sprawy zostaje przydzielona porucznik Lucia Guerrero – znana już z poprzedniego tomu, silna, niepokorna i pełna wewnętrznych sprzeczności. Chociaż jej oficjalnym zadaniem jest rozwikłanie zagadki madryckich egzekucji, Lucia nie może przestać myśleć o zaginionych kobietach. Coś w tej sprawie nie daje jej spokoju – i nie bez powodu. Obie historie zaczynają się splatać, prowadząc ją do urokliwego, ale i mrocznego miasteczka Cuenca, gdzie cienka granica między ofiarą a oprawcą coraz bardziej się zaciera.

Minier w „Niewidzialnych” nie oszczędza czytelnika. Stawia pytania o biedę, nierówności społeczne, rolę kobiet w społeczeństwie i system, który coraz bardziej przypomina maszynę miażdżącą jednostki. Zaginione kobiety stają się symbolem – ich zaginięcie nikogo nie obchodzi, bo były „nikim”: sprzątaczkami, bezrobotnymi, migrantkami. Jednocześnie elita Madrytu drży, bo w ich świecie pojawił się ktoś, kto nie tylko zabija, ale i upokarza.

Minier wplata w tę opowieść wiele warstw społecznych i emocjonalnych – od lęku przed obcym, przez mizoginię, po krytykę kapitalistycznego systemu, w którym bogactwo daje bezkarność. Mimo że to fikcja, nietrudno odnieść wrażenie, że opisuje nasze tu i teraz. To książka dla tych, którzy w thrillerze szukają nie tylko rozrywki, ale i głębi. Jednym z najmocniejszych elementów książki jest bohaterka. Lucia Guerrero to policjantka z zasadami, ale też kobieta w świecie, który nieustannie ją testuje. Jej życie osobiste dalekie jest od ideału, a zawodowe decyzje często stawiają ją pod ścianą. Nie jest superbohaterką – jest człowiekiem. Dzięki temu łatwo się z nią utożsamić. Minier pozwala nam wejść do jej głowy, zrozumieć motywacje, lęki i ból. To bohaterka na miarę naszych czasów – silna, ale nie niezniszczalna.

Minier pisze gęsto, z dużą dbałością o szczegóły. Opisy miejsc – czy to szarego Madrytu, czy wilgotnych wzgórz Galicji – budują klimat zagrożenia i obcości. Autor z dużym wyczuciem balansuje między dynamiczną akcją a chwilami refleksji. Jego styl jest dojrzały, miejscami niemal literacki, ale nie traci tempa i nie pozwala na nudę. Co ciekawe, mimo że książka porusza ciężkie tematy, nie brakuje w niej subtelnych momentów czułości, współczucia czy – rzadko, ale jednak – humoru. To wszystko sprawia, że „Niewidzialne” to thriller pełnokrwisty – nie tylko w sensie gatunkowym, ale i emocjonalnym. „Niewidzialne” to powieść, która wciąga bez reszty i nie pozwala przejść obojętnie. Bernard Minier udowadnia, że thriller może być jednocześnie trzymający w napięciu i społecznie zaangażowany. To książka, która zadaje trudne pytania i nie udziela łatwych odpowiedzi. Dla jednych będzie to mroczna rozrywka na kilka wieczorów, dla innych – literackie lustro współczesności.

Jeśli szukasz thrillera, który ma coś do powiedzenia – nie tylko o zbrodni, ale i o tym, jak łatwo w dzisiejszym świecie stać się „niewidzialnym” – ta książka jest dla Ciebie.

Księżycowa winnica Carla Montero

 

Literatura historyczna ma w sobie coś niezwykle pociągającego. Z jednej strony daje nam wgląd w losy minionych pokoleń, z drugiej – opowiada uniwersalne historie o miłości, stracie, odwadze i walce o przetrwanie. „Księżycowa winnica”, najnowsza powieść Carli Montero, doskonale wpisuje się w tę konwencję, serwując czytelnikowi pełną emocji i napięcia opowieść, której długo się nie zapomina.

Akcja książki toczy się w latach 40. XX wieku, w okupowanej przez Niemców Francji. Główna bohaterka, Aldara, ucieka z Hiszpanii ogarniętej wojną domową i szuka schronienia w Burgundii. Tam wychodzi za mąż za Octave’a Montauban – spadkobiercę rodzinnej winnicy. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że odnalazła upragniony spokój. Niestety, rzeczywistość szybko weryfikuje te nadzieje – Octave trafia do niemieckiej niewoli, a Aldara pozostaje sama w ogromnej posiadłości, otoczona niepewnością i grozą okupacji. Wkrótce w rezydencji Montauban pojawiają się nowi, niepokojący goście: młodszy brat męża, służący w niemieckiej armii oficer oraz brytyjski pilot, którego Aldara ukrywa na poddaszu. Kobieta zostaje wciągnięta w wir wydarzeń, które zmuszą ją do podejmowania trudnych, często niebezpiecznych decyzji. Walka o przetrwanie przeplata się tu z działalnością ruchu oporu, tajemnicami rodzinnymi oraz niełatwymi relacjami miłosnymi.

To, co wyróżnia tę powieść, to doskonała kreacja głównej bohaterki. Aldara nie jest postacią jednowymiarową – to kobieta pełna sprzeczności, silna, a jednocześnie podatna na emocje i wewnętrzne rozterki. Jej postawa w obliczu wojennej zawieruchy budzi szacunek – potrafi zachować godność i wiarę we własne przekonania nawet wtedy, gdy świat wokół niej wali się w gruzy. Czytelnik towarzyszy jej w każdym wyborze, współodczuwa niepokój, strach, ale też nadzieję i pragnienie wolności.

Carla Montero nie idealizuje swoich postaci. Ich losy są często brutalne, niepozbawione błędów, ale dzięki temu tak bardzo ludzkie. Nawet postacie drugoplanowe mają wyraźnie zarysowane charaktery i wpływają realnie na bieg wydarzeń. Między słowami toczy się też opowieść o ludzkiej naturze – o tym, jak wojna obnaża prawdziwe twarze ludzi i jak cienka granica dzieli bohaterstwo od zdrady. Montero znana jest z umiejętności łączenia fikcji z faktami historycznymi, i w „Księżycowej winnicy” robi to z prawdziwą maestrią. Tło wydarzeń – od szczegółów życia codziennego pod okupacją, przez działanie francuskiego ruchu oporu, aż po kulturę winiarską Burgundii – zostało oddane z niezwykłą dbałością o detale. To nie tylko opowieść o wojnie – to również historia miejsca, które mimo zawieruchy dziejowej nadal żyje swoim rytmem, kultywując tradycję, pasję i piękno. Narracja prowadzona jest płynnie, styl Montero jest dojrzały, subtelny, a jednocześnie sugestywny. Opisy winnicy Montauban mają niemal filmowy charakter – aż czuć zapach dojrzewających winogron i chłód kamiennych piwnic. To nie tylko tło – to drugi, równie ważny bohater tej książki. 

„Księżycowa winnica” to książka, która zostaje w pamięci. Jest w niej wszystko, co powinno znaleźć się w dobrej powieści historycznej: emocje, napięcie, dramat, a także pięknie opisana miłość – nie tylko ta romantyczna, ale też miłość do życia, wolności i ludzi. To historia o tym, jak wojna zmienia człowieka, ale i o tym, że nawet w najciemniejszych czasach można odnaleźć promień światła. Polecam tę powieść każdemu, kto szuka czegoś więcej niż lekkiej lektury – to książka, która porusza, skłania do refleksji i pokazuje siłę kobiecego charakteru. Carla Montero po raz kolejny udowadnia, że potrafi opowiadać historie, które trafiają prosto w serce.